Terug

Terug in Frankrijk

Opeens zijn we dan weer thuis, na een spetterend weekend in Barcelona, de stad van Gaudi, met als hoogtepunt de Sagrada Familia :met open mond staan kijken naar de schitterende gebrandschilderde ramen, de pilaren in de vorm van bomen,de allegorische beelden buiten en binnen. Vergeleken met twintig jaar geleden is goed te zien dat de voltooiing nadert. Adembenemend.
In mijn eigen bedje wordt ik geveld door de griep, die er achteraf al een paar dagen voelbaar aan zat te komen. Nu met pleegzuster Jacques in de weer, konden de herinneringen nog eens de revue passeren. Bijna vergeten dagelijkse gebeurtenissen zoals in Suriname Rudi, de fysiotherapeut die mij 2x per week ook nog een ontspannende les in filosofie, geschiedenis, tolerantie en humor gegeven heeft. (foto).Het zeer speciale restaurant, met oma op de piano (video) waar we terecht kwamen na de zondagsmarkt , die kilometers lang door San Telmo BA loopt .Het kerkhof van Recoleta na 6 uur doodstil, maar overdag een soort Volendam door het graf van Evita Peron.(foto) Argentijnse wijnen fantastische kwaliteit, goedkoop en lekker. Buitenlandse wijnen bijna niet te krijgen en verschrikkelijk duur. Leuk in de etalage van een chique wijnhandel, drie flessen op een mooi plateau , waarvan eentje een rosé van Chateau de Berne uit Lorgues,onze buren in Frankrijk. (foto)
Ijsjes van Dulce de Leche eten op een bankje, waarbij iemand een gesprekje aanknoopt over voetbal en het oprecht jammer vindt dat het nu even niet goed met ons gaat, maar zeker weet dat we sterk terugkomen, wat aardig gezegd. Ze willen graag weten, wat we van hun Maxima denken. De hemel ingeprezen natuurlijk, hoe charmant, elegant en intelligent zij is, maar toch duidelijk gemaakt, dat het nu ónze Maxima is. Vinden ze ook prachtig.
Deze week weer een app- je gehad van Gilliano, de “vader” van Open Poort “Olga Clark” kinderhuis ,
in Suriname, met een update van de bouw van ons kringloopwinkeltje. Het dak zit erop, de tegelvloer is gelegd en de wand gestucd, binnenkort is het klaar . (foto) Wij blijven ze volgen en steunen , wanneer je er meer over wilt weten laat het me horen.
Ook de tango gaan we verder perfectioneren, we blijven streven om dansend door het leven te gaan.
In december gaan we terug naar Suriname.
Wij hebben met veel plezier het blog geschreven.
Dank voor jullie vele leuke en attente reacties.
Over en sluiten.

Milonga de tango-school

Geschiedenis van de tango

De Argentijnse tango is aan het eind van de 19de eeuw ontstaan in de sloppenwijken van Buenos Aires uit een mengeling van Europese en Afrikaanse muziek en dans .De Europese migranten, die massaal naar Argentinië kwamen, namen de Wals, de Polka, de Mazurka en de tango Andaluz (tango flamenco) mee. Buenos Aires maakte in die tijd een geweldige groei door. De immigranten, grotendeels uit Spanje en Italie waren hoofdzakelijk alleenstaande mannen. Zij zochten elkaar op in bars, gokhuizen en bordelen. Daar werden de eerste passen van de tango gezet.. Vrouwen van lichte zeden moesten ze betalen en vrouwen uit fatsoenlijke families wilden niets met de tango te maken hebben, daarom dansten de mannen vaak eerst met elkaar om nieuwe passen uit te proberen, om daarna de vrouwen te imponeren.
De danshouding met tegen elkaar geplakte lijven en verstrengeling van benen, was ongekend en werd dan ook als obsceen beschouwd.
De tango veroverde Europa in de jaren 20 van de vorige eeuw. Argentinië behoorde tot één van de 10 rijkste landen ter wereld. Rijke families hadden de gewoonte tenminste éénmaal per jaar met het hele gezin naar Europa te gaan . Uit die tijd stamt het Franse gezegde “zo rijk als een Argentijn”.
De zonen bleven in Frankrijk achter om te studeren en zij introduceerden de tango bij de Franse adel. Het werd een hype. Iedereen gaf feesten met grote Argentijnse orkesten. Tussen 1950 en 1980 was de tango hier een beetje passé, maar hij is met de muziek van Astor Piazollo nu weer helemaal terug.
Hier struikel je over de milonga’s, “tangosalons” , waar wij al om 6 uur s’avonds naartoe gaan.. Druk bezocht door jong en oud, paartjes of single, alles kan. Er wordt ook gegeten en gedronken en dan is het voor de singles de grote truc om een danspartner te vinden.. De mannen stappen niet zo maar op een vrouw af met de kans om afgewezen te worden. Er wordt eerst oogcontact gemaakten en subtiel met het hoofd geknikt, dan gaat de vrouw staan en komt de man op haar af. Leuk om te zien Er is afwisselend een half uur les , gevolgd door een half uur vrij dansen om het geleerde in de praktijk te brengen.Tangolessen natuurlijk, maar ook salsa, rock en roll . De lessen worden voorafgegaan door een showtje van de leraren, leuk sfeertje, rond 12 uur begint het echte werk, dan zijn de lessen afgelopen ,dames en heren, mooi gekleed komen dansen en dan is het voor ons weer tijd om te kijken. Gaat tot in de vroege uurtjes door. Zeggen ze. Wij liggen inmiddels op één oor. Morgen verder. Bekijk de video!

San Antonio de Areco.

Vamos al campo (kom mee naar het platteland)

Een Estancia ,een paardenhouderij met prachtige koloniale herenhuizen en gasten-accommodaties van grote luxe tot eenvoudig. Je kan er paard rijden, polo leren spelen, of in een rijtuig hobbelen . We wilden na de stad een paar dagen op het platteland verblijven en daarna met de auto verder de pampa’s op. We zijn beland in San Antonio de Areco, een slaperig stadje op zo’n 150 km afstand van Buenos Aires. Langs de met kinderkopjes geplaveide straten staan 19e-eeuwse gevels waarachter een zadelmaker, koperwerker en zilversmid van vader op zoon nog steeds hun ambacht uitoefenen Een parkachtig plein .In het midden de witgepleisterde kerk, altijd open, het gemeentehuis en de bank er omheen. In het café op de hoek (foto) drinken we onze “ cortado’s “, terwijl we een praatje maken met de lokalen en de plaatselijke krant lezen. Weinig buitenlandse toeristen gezien, behalve twee Canadezen, één van Nederlandse afkomst, die we sinds Santiago in Chili (!) nu al voor de vierde keer onverwachts tegenkomen, … kan niet waar zijn zoveel toeval bestaat niet! De rust lijkt weergekeerd, maar dan zitten wij zowaar middenin een opname van een nieuw reisprogramma van RTL4 . Acht man filmcrew en een vierpersoons gezin “ op vakantie “ nemen het plein in beslag.In mei wordt het programma uitgezonden inclusief twee figuranten. Voor de bank en de geldautomaten staan rijen mensen, die geld willen opnemen vanwege de carnavalsweek . In de krant staan hier foto’s van waarbij benadrukt wordt dat de banken “genoeg” cash pesos hebben…
geen nieuws goed nieuws, de berichten in de kranten waren somber. De president vervangt weer een hoop medewerkers, hij krijgt de begroting van geen kanten op orde. Iedere dag vluchten 37.000 Venezolanen naar Colombia , dat heeft nu zijn grenzen gesloten.
Onze Estancia ligt aan de rand van het stadje (10.000 inwoners) Alles wat je je erbij voorstelt komt tot werkelijkheid, eindeloze landerijen, enorme bomen, hier wat huisjes, daar een stal met koetsen en karren, overal lopen paarden, een gigantisch oppervlakte van tientallen hectaren.(foto's)
De hitte slaat toe en wij sjokken (2 x een par 5) naar ons landgoed, waar een groot zwembad wacht, heerlijk relaxen, lezen en een koele duik. Het reizen bij 40 graden hakt er in, we tanken bij en zullen de laatste dagen teruggaan naar BA om ons tangoavontuur te vervolgen.

Buenos Aires

Buenos Aires (“Lekker Windje”)

We zitten in een boetiek hotel in een mooie rustige wijk. Ingericht in Art Deco stijl, met speciale unieke ornamenten. Elf suites en een badkamer zo groot als onze huiskamer . In onze jacuzzi……overwegen we de mogelijkheden, ons aangeboden door de hotelstaf, die geheel uit vrouwen bestaat ( wat heerlijk voor Jacques). Bij onze aankomst, vanaf het schip, onder genot van een kopje koffie, wordt er gevraagd, waar we naar uitkijken, waar we zin in hebben, wat onze interesses zijn. Nummer 1, de Tango dus; een paar uur later stond er een privé lerares op de stoep, in één van de zitkamers het tapijt opgerold en daar gingen we.(video) Eerst moesten we lopen, gewoon passen vooruit, achteruit en zijwaarts, op de beat van de muziek. Prima, goed ,stappen…….maar dan moet je het doen met z’n tweetjes. Je lichaam moet een beetje naar voren staan, bijna met de hoofden tegen elkaar, vooral niet met de buiken tegen elkaar, anders kan je de rest van de eventuele trucs en variaties niet uitvoeren. Moet zeggen, de eerste les viel niet tegen, we oefenen veel in de zaal van onze kamer, met een prachtige houten vloer. Volgens de lerares, moeten we ons niet laten intimideren door de shows op straat, alleen maar genieten van de dans en muziek, wel veel oefenen, doen we ook, maar er valt zoveel te zien hier. Eén van de eerste akties, was een wandeling weer met Free tours langs een aantal belangrijke gebouwen, pleinen en straten. We begonnen op het Plaza de Mayo, waar het Casa Rosada staat , het paleis van president Macri ,de rechts populistische opvolger van Kirchner die van de Peronistische “volks”partij was. Het Casa Rosada, met het beroemde balkon, waar Madonna “ Don’t cry for me Argentina” gezongen heeft in de film Evita. (foto) Schuin ertegenover een prachtige kathedraal, met het aanzicht van een Griekse tempel, waar de huidige paus vandaan komt. Vanaf de hoek, zicht op de obelisk een ijkpunt middenin BA . Verder veel mooie 19^de -eeuwse Art- Deco gebouwen. Ja, op het Plaza de Mayo, zie je nog honderden witte hoofddoekjes hangen en kan je er niet omheen een voorzichtige vraag te stellen, hoe dat nou was in de jaren 70. Toen barstte het pas echt los bij de gids. Dertigduizend jonge mensen meest onder de 25, zijn opgepakt, gemarteld en verdwenen. De aanleiding was een aanslag van 200 mensen op het Casa Rosada. Dat heeft een golf van geweld gebracht . De dwaze moeders zijn inmiddels over de negentig, maar lopen er nog iedere donderdagmiddag. We hebben wat opgestoken over de corruptie en het zakkenvullen, van Kirchner, die vlak voor het beeindigen van haar presidentschap in 2015 nog gauw even 3000 politieke vriendjes een baantje bij de overheid bezorgde. De huidige president staat voor een schuldencrisis waarbij vergeleken die van Griekenland kinderspel is. Hij moet allerlei impopulaire maatregelen nemen , die flinke protesten uitlokken onder de bevolking. Wekelijks worden er demonstraties gehouden , die door de politie keihard worden neergeslagen. Wij zaten er middenin. Vrouwen in de volkswijk San Telmo gaan de straat op en slaan op deksels en ketels. In de pers wordt de vergelijking met de militaire dictatuur al gemaakt, ook toen was er sprake van een “pannen-oproer”. Er is een enorme inflatie van 20 procent per jaar. Wij kwamen aan bij het congrespaleis, op een enorm plein, dat gedeeltelijk afgezet was. Afgelopen december zijn hier enorme rellen geweest (zie foto) stenen banken zijn gesloopt, straten opengebroken. De reden was, dat grote groepen mensen, de congresleden wilden verhinderen te gaan stemmen voor verlaging van de sociale uitkeringen en de pensioenen. In weerwil van deze heftige feiten, lopen we hier in het zonnetje, allemaal vriendelijke, beleefde mensen om ons heen. Voor de bus netjes in de rij wachten, wij mogen voor. Taxichauffeurs zingen liedjes, laten een filmpje zien dansend met hun vrouw als ze over onze “Tango-missie” horen. Politieagenten, vaak vrouwen, begeleiden ons naar een restaurant, dat we niet kunnen vinden en we krijgen bij de ingang een dikke zoen. Zo zuur, al die corruptie hier voor de meeste mensen, die echt moeten sappelen.

Cruisen 2

Cruisen

Dan vaar je de haven van Buenos Aires binnen en komt de cruise bijna ten einde. We mogen een dagje passagieren in Buenos Aires, voor we definitief afscheid nemen van de boot (foto). De laatste avond werd er nog eens flink uitgepakt met een Tangoshow van wereldniveau in het grote theater. Een keur aan internationale artiesten,jazz zangers , een klassieke pianisteen Franse ,illusionist en een fantastische begeleidingsband waren daar al aan voorafgegaan. Al drie dagen is het administratief personeel bezig om de ontscheping te regelen. Alweer een militaire operatie en er wordt wel verwacht, dat je in de pas blijft lopen. Begrijpelijk, maar niet helemaal onze stijl. Veertien dagen aan boord van een super de luxe hotel (foto) met alle faciliteiten, mogelijkheden, waar je nog niet aan gedacht zou hebben. Wij vonden het onwaarschijnlijk mooi en hebben genoten van de vele keuzes die je kan maken. We hebben het allemaal over ons heen laten komen, bv op het centrale binnenplein, de Piazza (foto) , gaan zitten, met links de wijnbar met sushi’s, rechts koffiebar met taartjes, daar tussen, vitrines met salades, sandwiches en kleine warme quiches , een klassiek orkestje op de achtergrond.Als op een terrasje naar mensen gekeken en heerlijk geroddeld, er loopt heel apart volk rond op zo’n boot. Conclusie: fantastische ervaring, schitterende reis, verrukkelijk eten, enorm aardig personeel, veel waardering voor logistiek en top service. Toch denken wij pas over 10 jaar aan een eventuele volgende cruise te beginnen.
Buenos Aires, eerste indruk: wat een grote stad, even wennen, verdwaasd staan we buiten de terminal ,nu alles zelf doen. De pas er in gezet , buspas gekocht, opgeladen en toen…….. tientallen bussen razen voorbij, we zijn gewoon ingestapt, er zijn zoveel wijken met interessante gebouwen, beelden, musea te bezoeken. Maakt niet uit waar we beginnen. Met een kaart op schoot, ben je buitenlander. De Argentijnen vinden dat leuk, zijn heel behulpzaam, zonder zich op te dringen. Waar ging de bus naar toe? BOCA, de wijk van de tango, het moest zo zijn. Fel gekleurde huizen en een plein, waar de tango gedanst wordt, restaurantjes, bars met muziek, heel toeristisch, maar een sfeertje….we hebben er zin in hier een tijdje te verblijven, de tango onder de knie te krijgen.
Laatste nacht op de boot en Buenos Aires, here we come.

Montevideo

Montevideo, Uruguay

Free Tours,sprak ons jaren geleden in Parijs ook al aan. Gratis gaat er altijd in .Wandeltours door de stad. De gids, vaak student, leraar ,of enthousiasteling maakt er een hele act van om je in 2 uur een belevenis te geven van hun stad ,cultuur, religie en politiek..Als een acteur met veel humor danst hij door de geschiedenis en wordt je letterlijk en figuurlijk betrokken. Aan het eind van de tour geef je , wat het je waard was.
Veel gelachen, mede door de grappa met honing, een nationale drank, waar we allemaal een glaasje van kregen. In New York loopt iedereen over straat met een koffie van Starbucks. Hier lopen ze met een mooi potje van koper met kruiden en daar doen ze heet water in, de “mate”, een andere nationale drank die ze met een pijpje opzuigen. Daardoor lijkt het een beetje op “ blowen” , dat hier ook legaal is.
De geschiedenis van Uruquay loopt parallel met die van heel Zuid Amerika. In de 16de eeuw, afwisselend de Spanjaarden, Portugezen en Engelsen op bezoek, maar uiteindelijk was niemand echt geïnteresseerd , want er was niets. In de 18de eeuw is de gouverneur van Paraquay nog eens komen kijken en heeft een aantal koeien achtergelaten, met als gevolg dat er nu 12 miljoen koeien zijn op een bevolking van slechts 3.5 miljoen , waarvan het grootste gedeelte in Montevideo woont. Mooie naam trouwens, dacht dat het zoiets van berg met mooi uitzicht betekende maar nee, door de Spaanse zeilers praktisch bedacht: De 6e berg vanuit het oosten gerekend.Monte is berg, VI, het romeinse getal zes en D.E.O ( uit Spaans), van oost naar west.
Napoleon is een held in Uruquay, want die hield in Europa iedereen flink bezig, zodat de Zuid Amerikanen zich onafhankelijk konden maken. Rond 1915 was er al een scheiding van kerk en staat, religie is niet zo belangrijk hier, het condoom wel, daarom is de bevolking nauwelijks toegenomen.
In de jaren 70 is het dictatorschap ook hier niet ongemerkt voorbij gegaan met veel doden, mensen die gemarteld werden en verdwenen zijn. De Amerikanen wordt nog steeds hun inmenging verweten: onvoorwaardelijke steun aan de dictators ingegeven door angst voor het communisme. Toch werd door onze gids op een betrekkelijke luchtige manier, in vogelvlucht hierop gewezen.
We genoten van een sappige geroosterde steak.
Het centrum is autovrij er is nauwelijks hoogbouw, veel groen en een lekkere temperatuur.
Onze laatste stop voor de ontscheping in Buenos Aires aan de overkant van de baai.

De Falklands

Falkland eilanden

Spannend om daar heen te gaan en de recente geschiedenis tot werkelijkheid te laten komen. Volgens de Argentijnse gids aan boord, valt er nagenoeg niets te zien of te beleven. Wat een arrogantie, wij vonden het één van de hoogtepunten, mede door het zonnige weer,dat zeer veranderlijk is, de satellietprognose wordt om de 10 minuten bijgesteld. De temperatuur komt zelden boven de 20 gr , toch hebben ze meer zonuren dan Amsterdam.
In 1600 werd de eilandengroep door de Nederlander Sebald de Weert ontdekt. De Fransen hebben de archipel gekoloniseerd en later aan Spanje verkocht. De naam Malediven is een Spaanse verbastering van St Malo , de Franse havenstad , waarnaar de eilanden werden genoemd. Falkland was een Engelse admiraal, de naamgever van de Engelsen ,die er zich in de Franse tijd ook gevestigd hadden en sindsdien hun aanspraken nooit hebben opgegeven, ondanks de twintig Spaanse en later acht Argentijnse gouverneurs die de archipel beheerd hebben. In 1833 liet de bevelhebber van een Britse expeditievloot de Argentijnse vlag strijken en de Union Jack hijsen. Pas in 1982 namen de Argentijnen wraak en bezetten het eiland met hun luchtmacht. Die vormde geen partij voor de Engelse special forces. De Argentijnen konden nog wel de Britse torpedobootjager de Sheffield met een Exocetraket naar de zeebodem sturen , maar vervolgens werd hun eigen kruiser de General Belgrano , die overigens buiten de door de Engelsen getrokken grens rond het conflictgebied voer, gekelderd.
De hoofdstad Is Port Stanly. Wij kwamen de plaats belegeren met zo’n 3000 mensen en verdubbelden bijna het inwoneraantal.
Bij aankomst op de pier, waan je je in een Engelse badplaats . Houten Victoriaanse huizen in allerlei pastelkleuren geschilderd,tuinen met een zee van lupine’s, margrieten en verschillende soorten gras. Pubs, winkeltjes, Engelse bobby’s , de typische rode telefooncel,, een dubbeldekker, tearooms en van die kleine heritage musea. Het kantoortje van het Pinguïn News, een krant, die 1 x per week uitkomt. De dominee, die buiten staat in vol ornaat en met iedereen een praatje maakt.
Een shuttle brengt je langs baaien met scheepswrakken , naar een duingebied, waar goede paden zijn aangelegd.Pinguïns liggen op het strand te zonnen en dolfijnen laten zich ook zien. Roofvogels scheren vlak boven onze hoofden. Door de constante sterke wind zijn er geen bossen, maar het landschap is adembenemend met 40 verschillende grassoorten, diddle dee berry, een soort veenbes met knalrode vruchten, tal van wilde bloemen, van amandelbloesem tot Falklandlavendel. Heide en beemdgras, mooie kwartsrotsen. Al lopend heb je prachtige uitzichten, Sinds de oorlog, waarbij 900 doden te betreuren vielen, zijn er nog 1700 soldaten gelegerd, Bij een recente enquete gaf 99% van de bevolking aan bij Engeland te willen blijven. Er wonen voornamelijk schapenboeren en meer dan 600.000 schapen. Het geld wordt er ook verdiend met de verkoop van vangstvergunningen voor inktvis aan Taiwanese en Japanse schepen, zelf hebben ze maar één vissersboot!
Iedereen heeft wel een fourweeldrive , waarmee de cruisepassagiers tegen woekerprijzen over de heide naar de dolfijnen worden gehobbeld .

Kaap Hoorn

Er is niet veel veranderd sinds 1616, toen de Nederlanders voor het eerst de zuidelijkste kaap van Amerika rondden en hem naar Hoorn hun geboorteplaats in Noord Holland vernoemden. De zee is even woest, de golven meters hoog en het schuim slaat in je gezicht, zelfs op ons balkon op de 9de etage . Er wordt vanaf de brug gemeld, dat de storm op orkaanniveau is. Een paar stoelen rollen om, maar de meeste glazen blijven op tafel staan. De vuurtoren is met moeite te zien.
De afgelopen dagen hebben we gevaren door “zeestraten” met namen van bekende ontdekkingsreizigers:Straat van Magellan, Sir Drake kanaal, Beagle kanaal.
Lekkere jongens met lef, zin voor avontuur , ondernemingslust gezien het uitzicht op eventuele opbrengsten van de expedities. Discipline moest er zijn. Bij het minste of geringste werd je gekielhaald, of achtergelaten op één van de duizenden eilandje, of je kop afgehakt en als voorbeeld op een spies tentoongesteld. De schepen van toen waren naar verhouding klein, gemiddeld 40 meter lang. Het leven aan boord was geen feest. Voedsel was nijpend en scheurbuik meer regelmaat dan uitzondering. De reizen duurden lang, soms jaren en terugkomst was niet gegarandeerd. Bij succes werd de kapitein geridderd en rijkdom viel hem ten deel. Magellan een Portugees in Spaanse dienst probeerde een snellere route naar de specerijen eilanden te vinden en ontdekte daarbij een smalle doortocht tussen de eilanden aan de zuidpunt van Amerika. In het kielzog van de ontdekkingsreizigers kwamen priesters, soldaten en immigranten. Soms werden hier aan het einde van de wereld gevangenen gedropt, die een nieuw bestaan konden opbouwen. Ushuiaia ,een van de plaatsen die we aandoen,is een vroeger strafkamp, nu de zuidelijkste stad van Zuid Amerika en een vertrekpunt voor poolexpedities. We wilden er gaan golfen, maar het waaide te hard. We komen Google streetview tegen: nu zijn we echt vereeuwigd( foto).
Wij hebben de laatste dagen, constant een prachtig uitzicht gehad op de bergen, heuvels en de gletsjers langs de zeestraten. De dagen, dat we niet aanleggen, zijn er interessante lezingen. We leren dat er op de eerste cruise-schepen koeien meegingen om de passagiers van verse melk te voorzien.
Er is niet veel veranderd.