Aankomst in een land op een ander continent is altijd weer een spannende ervaring. Suriname is voor ons niet een vreemd land. Wij zijn hier een kleine 40 jaar geleden op huwelijksreis geweest en vroeger had ik op de Middelbare school een Surinaamse aardrijkskunde leraar. Na een vlucht van 9 uur en een tijdsverschil van 4 uur, kwamen wij aan op vliegveld Zanderij en mochten wij als eersten het vliegtuig verlaten. Jacques had als verrassing bij het inchecken online, businessclass ge-upgrade(wil nooit meer anders) uitgerust en meer dan genoeg eten en drank in het lijf. Toch nog een sprintje trekken naar de aankomsthal, want wij hadden gehoord, dat er enorme rijen bij de douane kunnen staan. Bezweet, want de tropische en vochtige warmte eisten meteen zijn tol, maar wel blij met de overwinning als eerste aan te komen, stonden wij klaar met paspoort, ingevulde papieren, visum en inentingsbewijs. Gemiddeld 5 minuten per persoon en dan mag je door. Tjonge, dat is een tegenvaller voor de laatste. De vlucht was helemaal vol.

Aangekomen in Paramaribo, inmiddels 3 uur verder vanwege het verkeer, ingecheckt bij hotel Thorarica naast het presidentiele paleis. Bijzondere naam, tijdens de Engelse overheersing lag de hoofdstad wat zuidelijker en heette Thorarica. Wanneer je op reis bent, dan lijkt het wel of je zintuigen meer gespitst zijn op verschillen met je eigen land. De mensen begroeten je breed lachend, vriendelijk en gastvrij, grapjes makend en zelf het hardst lachend. Nog even en klein snackje pakken voor het slapen gaan en dan behalve verrukkelijke fruitdrankjes en cocktails, Van Dobbencroquetten, sate en kibbeling staan op de kaart wat een verrassing.we worden in perfect Nederlands begroet , is na meer dan 40 jaar onafhankelijkheid. (een verschil met de avond ervoor, geslapen op Schiphol en alleen maar in het Engels te woord gestaan).

De volgende ochtend, na een ontbijt met oa pindakaas en hagelslag, tuttig maar Jacques genoot intens, huren we een fiets en verkennen Paramaribo. Een avontuur op zich. Het verkeer is intens en de straten smal en aan de zijkant diepe goten voor de afwatering. Gelukkig wordt er wel rekening met die malle Hollanders gehouden. Het historisch centrum is in 2002 tot Unesco werelderfgoed benoemd. De voornamelijk houten huizen zijn fantastisch, alhoewel een aantal wel een likje verf kan gebruiken. Het toppunt was het gebouw van Justitie, niet alleen verfeloos, maar bijna op instorten, schuin tegenover het paleis van Desi Bouterse, misschien wel uit wraak zo verwaarloosd, omdat tegen hem 20 jaar gevangenis straf is geeist, vanwege de decembermoorden.

Bij het terug brengen van de fietsen zagen we nog op de muur een graffiti met de afbeeldingen en de namen van de15 mannen die op 8 december 1982 geexecuteerd zijn.

Het proces leeft hier wel, maar Bouterse met zijn tweede niertransplantatie gaat het allemaal niet meer meemaken. Hij is een zieke oude man.

Let op jullie moeten ook op ons profiel en op de foto’s clicken , want daar staan ook verhalen achter.