Kindertehuis Open Poort.

In Rotterdam zeggen ze, niet Lullen maar Poetsen.

Wij zien dat dagelijks om de hoek in het Kindertehuis Open Poort, waar weeskinderen, maar ook kinderen, die op de een of andere manier niet thuis kunnen blijven , opgevangen worden . Zij komen overal vandaan en zijn van alle leeftijden en blijven daar, tot zij een plek elders gevonden hebben, een baan krijgen of gaan trouwen.

Zij leven in een gezinssituatie, de ouderen helpen de jongeren .Ze krijgen een goed voorbeeld uit hun omgeving, zijn beleefd, delen alles met elkaar, geen ruzie of pesterijen, het is voor ons een wonderlijke wereld. Wij zijn er een aantal dagen in de week en doen een soort van naschoolse opvang, maar gaan ook met ze zwemmen. Ik heb geen onvertogen woord gehoord .Ze lachen veel. Aandacht geven is al een groot goed, want het “gezin” bestaat uit 46 kinderen. Het leukste deze week was volgens hen, dat Jacques door zijn stoel zakte en achterover viel, met zijn benen in de lucht, beetje overdrijven natuurlijk, ze hebben het in hun schrift opgeschreven: 11 december, oom Jacques gevallen van zijn stoel.

Wat er gedaan wordt zo’n middag is, rekenen en schrijven, tekenen, maar ook een potje voetballen en een beetje babbelen.

Tot 12 uur zijn ze op school, daarna eten en een beetje rusten of spelen. Wanneer er dan rond 4 uur iemand komt, gaat er een bel en komen uit al hoeken en gaten, kindjes aangerend. Soms zitten ze al klaar aan lange tafels. Voor mij heel chaotisch, maar dat is het eigenlijk niet. Waarschijnlijk ligt dat meer aan mij, want na een aantal gesprekjes, is dit hun manier van leven en het ziet er heel plezierig, netjes en schoon uit. Wij zullen er zeker nog een aantal verhalen en anekdotes aan besteden.

De Open Poort is een kleine 45 jaar geleden opgericht door Olga Clarck , een dame van 55 jaar van Surinaams Nederlandse afkomst. Ze woonde in Nederland maar wist , hoe de Surinaamse samenleving, vriendelijk, easy going, maar ook hard voor vrouwen en kinderen kon zijn.

Zij zag bij terugkomst hier in nieuw Nickerie aan de overkant van haar woning een vrouw, met een aantal kinderen waaronder een baby die onder de zweren zat en en zwaar ondervoed was.. Zij heeft hem als eerste bij zich genomen. Dat was Gilliano. Als baby gekomen en nooit meer weggegaan, behalve voor een studie in Nederland,sociale pedagogie.

Tegenwoordig hebben Gilliano en Rachel de leiding. Rachel is met 18 jaar, als vrijwilligster komen werken en nooit meer weggegaan. Zij zijn 18 jaar getrouwd, hebben 5 eigen kinderen, zij wonen allen samen in het huis, hebben slechts 1 kamer, dus alles delen met de andere kinderen. De zuster van Rachel woont daar ook en maakt schoon. Verder is er een kokkin. Personeel moet betaald worden en dat geld hebben ze niet. Kinderen hebben corvee en dat wordt zonder morren gedaan, tot de kleinste toe, ieder naar zijn eigen kunnen. Rachel heeft ogen en oren van voren en achter, alles loopt op rolletjes. Verder hebben zij een groot netwerk, moet ook wel, want de kachel moet branden. Zij doen ook aan crisisopvang, contacten met ziekenhuis en politie. Iedere keer worden er projecten aangeboord om zo veel mogelijk selfsupporting te kunnen zijn. Helpt ook, dat er altijd oudere kinderen zijn die meehelpen en oud bewoners, die helpen en steunen.

Mooi om te zien en mee te maken en een steentje bij te dragen. Zulke mensen zijn van onschatbare waarde, echt : niet lullen,maar poetsen.