V A W (Van Alles Wat)

Bijna 3 weken zitten wij hier in Nieuw Nickerie en de tijd is omgevlogen. De routine van de dagen begint er een beetje in te sluipen. Vooral door de warmte is het tempo hier heel laag. Wat is onze routine hier zo’n beetje?

S ’morgens 6.30 uur gaat de wekker, ontbijtje, wel met meergranen donker brood, hagelslag, appelstroop, Calvé pindakaas {sorry Kitty} afgewisseld met yoghurt, cruesli, kerstbrood. Alles geïmporteerd uit Nederland, alleen het fruit is lokaal. Wij eten alles, waar ook ter wereld, maar aan ons ontbijt, daar moet je niet aankomen, aan de hagelslag van Jacques, puur van de Ruyter, al helemaal niet. Jacques heeft om 7.30 uur overdracht in het ziekenhuis, samen met alle specialisten, Is daar gemiddeld tot 12 uur, maar is daarna telefonisch bereikbaar en regelmatig moet hij even terug. Voor het ziekenhuis staan allemaal kleine stalletjes met eten, vers gemaakt, voor 12 uur is alles uitverkocht, het meeste door het personeel, maar ook door de patiënten, iedereen loopt de hele dag door te eten. Stalletjes met mierzoete drankjes in de gruwelijkste kleuren met crushed ijs. Heerlijke gemberkoekjes koop je bij Frank, die voor zijn favoriete dames, gedichten schrijft.

Op de fiets is het 5 minuten naar het ziekenhuis. Onderweg zegt iedereen gedag, bij ieder kruispunt, stoppen de auto’s, of ze nou voorrang hebben of niet. In het centrum staat er 4 stoplichten op een kruispunt, die doen het nooit, maar zijn er alleen geplaatst, voor autorijlessen., anders mag er geen rijexamen afgenomen worden. Zelf ga ik regelmatig om 8.00 uur een stukje fietsen met Ellen die naast mij woont of boodschappen doen, kijken of er weer eens verse waar uit Nederland gekomen is. Meestal zijn we s ’middags in het zwembad te vinden, om 4 uur gaan we naar het kindertehuis. Bijna iedere avond is er op ons balkon een borrel en rond 8 uur gaan we [uit] eten. Een hap, meestal bami, roti, saté of een loempia , kost 4 euro’s. Zelf heb ik 2x gekookt, wel gehaktballen met stamppot rauwe andijvie( Of zoiets. ) Boekje lezen en slapen.

Vandaag is hier mevrouw Chan, maakt 1x per week schoon, komt rond 7.15, net als Jacques de deur uitgaat, volgens mij blijft ze op de hoek wachten. Zij blijft tot rond 14.00 uur, sopt en poetst en gooit letterlijk met water in en rond het huis. Het laatst strijkt ze de overhemden van Jacques en maakt daar een kunstwerk van. 20 minuten per overhemd. Mevrouw Chan is weduwe, krijgt een pensioentje van Surinaamse dollar 500,-- omgerekend euro 50,-. Zelfs voor hier is dat niet veel, maar een beetje bijwerken bij de Nederlandse doctoren, vergoedt veel. De tuinman kwam net. langs om te zeggen, dat hij niet kwam. Hij moet wel nog een dikke tros bananen uit de boom halen.

Zo juist hebben schooljongens uit ons slootje, 2 leguanen gehengeld. Pootjes vastgebonden en in hun rugzak gestopt. Hun moeders zijn daar blij mee, schijnt een delicatesse te zijn.

Gisteravond zijn we op de fiets naar een restaurant gegaan, dat normaal de hele week geopend is, maar wij stonden voor een dichte deur, net als j.l. zondag toen we met zijn tienen met een taxi naar een loungetent aan de Zeedijk gingen om de zonsondergang te zien. Die tent was ook gesloten. Het komt het wel meer voor, dan is het een drukke avond geweest en dan gaan ze de volgende dag niet open. zaterdagavond wordt het wel eens laat daar en dan is de eigenaar goed dronken geworden en slaapt hij zijn roes uit. Zo is het leven wel heel relaxed. Zondagmorgen ook vroeg opgestaan om naar de vogeltjeswedstrijd te gaan ,die begint om 6.30 uur bij zonsopkomst. De straat wordt speciaal afgesloten voor autoverkeer, maar nee, niets ,misschien volgende week? Het is een competitie van zangvogeltjes, met hele rituelen. Volgende keer meer hierover, als het inderdaad doorgaat.

Niet lullen maar poetsen!

Kindertehuis Open Poort.

In Rotterdam zeggen ze, niet Lullen maar Poetsen.

Wij zien dat dagelijks om de hoek in het Kindertehuis Open Poort, waar weeskinderen, maar ook kinderen, die op de een of andere manier niet thuis kunnen blijven , opgevangen worden . Zij komen overal vandaan en zijn van alle leeftijden en blijven daar, tot zij een plek elders gevonden hebben, een baan krijgen of gaan trouwen.

Zij leven in een gezinssituatie, de ouderen helpen de jongeren .Ze krijgen een goed voorbeeld uit hun omgeving, zijn beleefd, delen alles met elkaar, geen ruzie of pesterijen, het is voor ons een wonderlijke wereld. Wij zijn er een aantal dagen in de week en doen een soort van naschoolse opvang, maar gaan ook met ze zwemmen. Ik heb geen onvertogen woord gehoord .Ze lachen veel. Aandacht geven is al een groot goed, want het “gezin” bestaat uit 46 kinderen. Het leukste deze week was volgens hen, dat Jacques door zijn stoel zakte en achterover viel, met zijn benen in de lucht, beetje overdrijven natuurlijk, ze hebben het in hun schrift opgeschreven: 11 december, oom Jacques gevallen van zijn stoel.

Wat er gedaan wordt zo’n middag is, rekenen en schrijven, tekenen, maar ook een potje voetballen en een beetje babbelen.

Tot 12 uur zijn ze op school, daarna eten en een beetje rusten of spelen. Wanneer er dan rond 4 uur iemand komt, gaat er een bel en komen uit al hoeken en gaten, kindjes aangerend. Soms zitten ze al klaar aan lange tafels. Voor mij heel chaotisch, maar dat is het eigenlijk niet. Waarschijnlijk ligt dat meer aan mij, want na een aantal gesprekjes, is dit hun manier van leven en het ziet er heel plezierig, netjes en schoon uit. Wij zullen er zeker nog een aantal verhalen en anekdotes aan besteden.

De Open Poort is een kleine 45 jaar geleden opgericht door Olga Clarck , een dame van 55 jaar van Surinaams Nederlandse afkomst. Ze woonde in Nederland maar wist , hoe de Surinaamse samenleving, vriendelijk, easy going, maar ook hard voor vrouwen en kinderen kon zijn.

Zij zag bij terugkomst hier in nieuw Nickerie aan de overkant van haar woning een vrouw, met een aantal kinderen waaronder een baby die onder de zweren zat en en zwaar ondervoed was.. Zij heeft hem als eerste bij zich genomen. Dat was Gilliano. Als baby gekomen en nooit meer weggegaan, behalve voor een studie in Nederland,sociale pedagogie.

Tegenwoordig hebben Gilliano en Rachel de leiding. Rachel is met 18 jaar, als vrijwilligster komen werken en nooit meer weggegaan. Zij zijn 18 jaar getrouwd, hebben 5 eigen kinderen, zij wonen allen samen in het huis, hebben slechts 1 kamer, dus alles delen met de andere kinderen. De zuster van Rachel woont daar ook en maakt schoon. Verder is er een kokkin. Personeel moet betaald worden en dat geld hebben ze niet. Kinderen hebben corvee en dat wordt zonder morren gedaan, tot de kleinste toe, ieder naar zijn eigen kunnen. Rachel heeft ogen en oren van voren en achter, alles loopt op rolletjes. Verder hebben zij een groot netwerk, moet ook wel, want de kachel moet branden. Zij doen ook aan crisisopvang, contacten met ziekenhuis en politie. Iedere keer worden er projecten aangeboord om zo veel mogelijk selfsupporting te kunnen zijn. Helpt ook, dat er altijd oudere kinderen zijn die meehelpen en oud bewoners, die helpen en steunen.

Mooi om te zien en mee te maken en een steentje bij te dragen. Zulke mensen zijn van onschatbare waarde, echt : niet lullen,maar poetsen.

Aardrijkskunde

Godsdienst en Taal

Niet alleen staat hier bijna op iedere hoek een supermarkt of een kraampje waar etenswaren en drankjes worden verkocht, maar ook een kerk , tempel, moskee of ander godshuis.

Het aantal inwoners van Suriname bedraagt ongeveer 570.000, waarvan een 240.000 in Paramaribo. De gemengde bevolking bestaat uit Creolen {120.000}, Hindoestanen {140.000} Javanen {60.000} dan nog de Marrons {gevluchte slaven}, de oorspronkelijke bevolking, de Indianen en de Chinezen, zij vormen alle drie een minderheid. Al deze verschillende groepen hebben hun eigen taal, leven naast elkaar en werken met elkaar, maar mixen niet, hebben bv ook hun eigen politieke partij.

In 1667 werd dit gebied op de Engelsen veroverd door een Zeeuwse expeditie ,zij doopten het toenmalige fort om in Fort Zeelandia en het dorp Paramaribo, afgeleid van de oud indiaanse naam Parmirbo, tot “Nieuw Middelburg”, een naam die niet bleef bestaan, Paramaribo was toentertijd een “vlek”, volgens de gouverneur met een huis of 30, meest herbergen en smokkelaarskroegen. In de 18^de eeuw volgde een planmatige uitbreiding door de stedenbouwkundige Lieftinck en was de bevolking toegenomen tot zo’n 12.000 inwoners.

Na de afschaffing van de slavernij in 1863 werden er vanaf 1873, Indiase, Pakistaanse ,Javaanse en ook Chinese contractarbeiders geronseld. De bevolking in de stad nam toe en er vonden de eerste verkavelingen plaats, alles uitgevoerd door particulieren, tot op de dag van vandaag, vandaar de grote problemen met afwatering en verkeer .De onafhankelijkheid werd in 1975 bereikt omdat Den Uyl geen raad wist met de als maar toenemende immigrantenstroom en de Creolen een goeie deal wilden regelen voor zichzelf. In 1980 heeft Desi Bouterse een coup gepleegd omdat iedereen ontevreden was , de militaire vakbond werd verboden en de Nederlandse militaire attaché Hans Valk hem stilzwijgend steunde . Bouterse heeft geprobeerd de Creoolse taal, in te voeren, maar dat werd absoluut niet gepikt door de rest. Daardoor is het Nederlands nog steeds de overkoepelende taal en wordt op de scholen onderwezen, door onderwijzers, die thuis, meestal hun eigen taal spreken. Het onderwijs is niet denderend, er schijnt een kleine 30% van de onderwijzers nooit voor de klas te staan, de zg spookonderwijzers en er is onvoldoende Middelbaar Onderwijs, de kinderen kunnen niet doorstromen.

40% van de bevolking is in overheidsdienst, 10% is ambtenaar, vooral omdat de partij die aan de macht is , zijn vriendjes allerlei baantjes geeft “brokobana-politiek”.

Dit alles toch vroeger een beetje op school geleerd, maar eventjes opgefrist en opgepoetst.

Ook in het ziekenhuis wordt je “overspoeld” door personeel, niet altijd functioneel, maar ze zijn aan het werk……Een klein voorbeeldje. Ons huis wordt onderhouden door het ziekenhuis. De tv werkte niet goed en we worden gebeld, dat er een nieuwe zou komen. Ja hoor, 4 uur later stopt er een auto en daar komen 6……mannen uit om een tv te brengen, lachen toch. Wel een tv, maar geen wasmachine want de reparatie is een beetje moeilijk.

PS. Zo leuk, al die reacties, we blijven zo alert en ons best doen om er iets leuks van te breien. Dank jullie wel.

Mungro Medisch Centrum in Nickerie

Het eerste weekend was het meteen bal. Ik moest s’nachts een paar keer naar het ziekenhuis. Mijn fietslamp was kapot,maar gelukkig was het volle maan.(zie tekening). Je moet een stok meenemen om de roedels wilde honden van je af te slaan. De gynaecoloog heeft vorige week een lelijke beetwond opgelopen.Je kan ook de ambulance bellen om je s’nachts op te halen,als je bang voor de honden bent of als de regen weer eens met bakken naar beneden komt . Wanneer je hier op een fiets zit wordt je automatisch herkend als dokter,want niemand fietst hier. Ze zitten op brommertjes. Op de eerste hulp post zitten Nederlandse basisartsen, die hier 6 maanden verblijven. Ze zijn met z’n vijfen . Een maal per week moeten ze naar een van de missie-posten enkele uren varen in het bos.Dan moeten ze de lokale medicijnman helpen. Wij zijn met 7 Nederlandse specialisten, een chirurg, orthopaed ,oogarts, gynaecoloog, uroloog ,cardioloog ,radioloog en oogarts.Verder een Poolse anaesthesist en enkele Cubaanse internisten. Je hebt dus 24/7 dienst. Het ziekenhuis is uitstekend geoutilleerd en het personeel is heel toegewijd.(Zie foto) Ik voel me echt als een vis in het water.

Nieuw Nickerie

Het echte werk gaat beginnen!
Na een relaxed verblijf in Paramaribo, worden we s’morgens vroeg per auto opgehaald. We gaan richting Nieuw Nickerie, ongeveer 250 km westelijk van Paramaribo. De chauffeur is niet erg spraakzaam, maar zet wel gelijk lekkere salsa muziek op. We zijn wakker. Hij moet eerst zelf nog een koffie halen om wakker te worden, ook een pasteitje en verder kunnen we. Goede weg, lekker opschieten, we gaan een paar grote rivieren passeren, de Saramacca, de Coppename, de Nickerie en aan de west kant vanNieuw Nickerie ligt de Corantijn. Onderweg gaat de chauffeur nog even plassen bij z’n tante die ergens in “ het bos” woont.
De Surinamers noemen de jungle,of het oerwoud, Het Bos. Na een uurtje of 3 komen we dan in Nieuw Nickerie aan. Toch spannend, want hier gaan we 6 weken wonen. Een provincie-stadje met 13.000 inwoners aan de grens met Brits Guyana.
Ziet er niet slecht uit, mooie huizen, goed in de verf, recht lopende straten, veel ruimte en ons huis, is zo’n prefab Bruynzeel huis. Alles aanwezig, groot balkon in de schaduw. De gaande cardioloog, gaat met Jacques, op de fiets nog even naar het ziekenhuis en de buren, ook werkzaam in het ziekenhuis, komen meteen even langs. “ons huis” ligt op de hoek en het is de gewoonte dat hier geborreld wordt , daarna gaan we meestal gezamenlijk met de andere specialisten ergens eten . Het zijn meestal huiskamer restaurantjes waar vooral Javaanse vrouwen voor een paar euro een potje koken. Heel smakelijk en exotisch.
Zondag, de fiets gepakt (ja wel Henri, ons favoriete vervoermiddel) en een beetje rond gegereden.
Veel winkels, zeker niet te vergeten, al die kleine ondernemingen aan huis, grote warenhuizen, van Chinezen, hindoestanen en Javanen. De markt met allerliefste vrouwen, die alles laten zien en uitleggen,oppassen met commentaar geven, want hun oren zijn gespitst en natuurlijk verstaan ze alles. In de supermarkten kan je alles krijgen. We hebben oa 2 meter verschillende soorten pindakaas gezien maar ook schappen vol met Hindoestaanse kruidenmengsels, gedroogde vis en allerhande Hollandse waren van Goudse stroopwafels tot kerstbroden, je winkelt met sinterklaasliedjes op de achtergrond. De goedheiligman is hier overigens afgeschaft, het heet nu " kinderfeestdag" ,maar de pieten zijn zwart!

Buren van Bouterse

Aankomst in een land op een ander continent is altijd weer een spannende ervaring. Suriname is voor ons niet een vreemd land. Wij zijn hier een kleine 40 jaar geleden op huwelijksreis geweest en vroeger had ik op de Middelbare school een Surinaamse aardrijkskunde leraar. Na een vlucht van 9 uur en een tijdsverschil van 4 uur, kwamen wij aan op vliegveld Zanderij en mochten wij als eersten het vliegtuig verlaten. Jacques had als verrassing bij het inchecken online, businessclass ge-upgrade(wil nooit meer anders) uitgerust en meer dan genoeg eten en drank in het lijf. Toch nog een sprintje trekken naar de aankomsthal, want wij hadden gehoord, dat er enorme rijen bij de douane kunnen staan. Bezweet, want de tropische en vochtige warmte eisten meteen zijn tol, maar wel blij met de overwinning als eerste aan te komen, stonden wij klaar met paspoort, ingevulde papieren, visum en inentingsbewijs. Gemiddeld 5 minuten per persoon en dan mag je door. Tjonge, dat is een tegenvaller voor de laatste. De vlucht was helemaal vol.

Aangekomen in Paramaribo, inmiddels 3 uur verder vanwege het verkeer, ingecheckt bij hotel Thorarica naast het presidentiele paleis. Bijzondere naam, tijdens de Engelse overheersing lag de hoofdstad wat zuidelijker en heette Thorarica. Wanneer je op reis bent, dan lijkt het wel of je zintuigen meer gespitst zijn op verschillen met je eigen land. De mensen begroeten je breed lachend, vriendelijk en gastvrij, grapjes makend en zelf het hardst lachend. Nog even en klein snackje pakken voor het slapen gaan en dan behalve verrukkelijke fruitdrankjes en cocktails, Van Dobbencroquetten, sate en kibbeling staan op de kaart wat een verrassing.we worden in perfect Nederlands begroet , is na meer dan 40 jaar onafhankelijkheid. (een verschil met de avond ervoor, geslapen op Schiphol en alleen maar in het Engels te woord gestaan).

De volgende ochtend, na een ontbijt met oa pindakaas en hagelslag, tuttig maar Jacques genoot intens, huren we een fiets en verkennen Paramaribo. Een avontuur op zich. Het verkeer is intens en de straten smal en aan de zijkant diepe goten voor de afwatering. Gelukkig wordt er wel rekening met die malle Hollanders gehouden. Het historisch centrum is in 2002 tot Unesco werelderfgoed benoemd. De voornamelijk houten huizen zijn fantastisch, alhoewel een aantal wel een likje verf kan gebruiken. Het toppunt was het gebouw van Justitie, niet alleen verfeloos, maar bijna op instorten, schuin tegenover het paleis van Desi Bouterse, misschien wel uit wraak zo verwaarloosd, omdat tegen hem 20 jaar gevangenis straf is geeist, vanwege de decembermoorden.

Bij het terug brengen van de fietsen zagen we nog op de muur een graffiti met de afbeeldingen en de namen van de15 mannen die op 8 december 1982 geexecuteerd zijn.

Het proces leeft hier wel, maar Bouterse met zijn tweede niertransplantatie gaat het allemaal niet meer meemaken. Hij is een zieke oude man.

Let op jullie moeten ook op ons profiel en op de foto’s clicken , want daar staan ook verhalen achter.

Welkom op ons reislog

Hallo en welkom op ons reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar we ons bevinden en waar we zijn geweest! Meer informatie over onszelf en de reis die we gaan maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op ons reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met ons meereist!

Groetjes,

Lyda en Jacques.