Niet de eerste keer voor ons, dat wij Kerst vieren in de tropen. Van 1978 tot 1981 woonden wij op Curaçao en vierden we Kerst met de andere Macamba’s [zo worden daar de Nederlanders genoemd].Dit keer begon onze kerst met een kaart van de president per koerier bezorgd.

Kerstavond waren wij uitgenodigd in het Kindertehuis . Wij hadden die week al gezien dat er allerlei dansjes en zang werden ingestudeerd, dus wij dachten: een avondvullend programma…. tussen de schuifdeuren, maar tot onze verbazing en ook een beetje gêne , werden we welkom geheten door Gilliano en Rachel in mooie avondkleding . De kinderen waren allemaal in mooie jurkjes gestoken en overhemden met een strikje, snel s ’nachts in elkaar gezet door Rachel en haar zus. Het podium verlicht, overal ballonnen en zijden lappen met sterren opgehangen. Een overweldigende belevenis van christelijke gebeden, eindigend met een groot applaus voor God. Stille Nacht, Heilige Nacht begeleid door drum en synthesizer, swingend optreden van de kinderen op harde beat. [zie foto]. Tussendoor een doordraaiende evangeliste uit de Bijlmer, die ons als bonus een paspoort naar de hemel gaf…Tussendoor liepen de grotere kinderen van het huis rond met soep, saté , pom en rijst, zoetigheden en drankjes. Een bijzondere ervaring. Na 3 uurtjes, nog een keer Stille Nacht gezongen, zwaaiend met kaarsjes. Daarna ging de band pas echt los en werd er uitbundig gedanst.

Eerste Kerstdag verzorgden wij een ontbijt : Kerstbrood met dik boter, een eitje , chocolademelk en veel vers fruit dat zij weinig krijgen omdat het relatief duur is. Alle kinderen zaten klaar, wij uitdelen, niets werd aangeraakt, Jacques moest eerst het Kerstverhaal lezen, bidden, hardop en toen pas aanvallen [zie foto’s].

S ’avonds zijn wij gaan eten met alle specialisten en assistenten in het duurste restaurant van Nickerie. Op weg daar heen, met de fiets, waren wij een levende kerstversiering: 20 achterlichtjes. Vlak voor het restaurant moesten de gynaecoloog en de anesthesist afslaan naar het ziekenhuis voor een kindje dat maar niet geboren wilde worden. Zij kwamen na het diner pas weer bij ons aan. Er was toch nog een kerstkindje met de keizersnee geboren.

2^de Kerstdag zijn de mensen hier wel vrij, maar plots kwam toch de vuilnisman langs. Hier in de straat, de Girjasinghweg [door de assistenten, de geriatrische weg genoemd] is aan het eind een voetbalveld en daar wordt nu een toernooi gespeeld, keiharde muziek, veel mensen, eten, eten en af en toe een stortbui. Die laatste kwam ons goed uit, want we hebben al een paar dagen geen water, en zo kunnen we toch nog douchen.(zie foto)

Bijzondere Kerst. Intussen zitten we weer fris en fruitig op het balkon, het water stroomt weer.