Cruisen

Cruiseschip, de Emerald Princess

Slechts 2 uur met een taxibusje van Santiago naar San Antonio waar ons cruiseschip lag. Zeer benieuwd om in te schepen  voor onze eerste cruise.
We hadden het eigenlijk willen uitstellen tot we de 80 zouden naderen, maar dit leek ons  een beter alternatief dan duizenden kilometers over de pampa’s rijden. We varen langs de west kust van Chili naar Kaap Hoorn en dan via de Falklands  langs de oostkust van Argentinië naar Buenos Aires.
Veel verhalen gehoord en gelezen over een zorgeloos bestaan van soms wel maanden op zo’n varend hotel. Veel schepen gezien in de tijd, dat wij op Curacao woonden. Dat is niet te vergelijken. Er lag een enorm flatgebouw  in het water, meer dan 20 etages hoog en  zeker 300 m. lang.
Plotseling stonden we tussen honderden mensen en werden we richting een terminal gedirigeerd.
Een soort van militaire operatie in een enorme tent, inchecken, paspoorten  en creditkaarten scannen, entreekaarten voor het schip, plus een toegangskaart voor restaurant en bars   We stonden  binnen een half uur in onze suite. Aparte ervaring : We zijn gewend  alles zelf te regelen. Hier  hoef je maar even oogcontact te maken met een staflid (er zijn er  op deze boot 1500 )  en ze staan al bij je met de vraag of je  iets wenst.
Buiten  de vele excursies die je kunt maken, wanneer de boot aanlegt,   is er vanaf 6.00 in de ochtend tot zeer laat in de avond entertainment. Van interessante lezingen over de  a.s.  aanlegplaatsen tot muziekoptredens op het centrale plein,  danslessen, fotografiecursus, spelletjes en in het theater, musicals,shows  conferences, soul en rock en roll. Allemaal grote klasse.
Er zijn drie decks beneden, waar  7  restaurants zijn, 5 bars ,entertainment ruimtes, winkels,  een theater met 1200 plaatsen en een casino. Helemaal boven verspreid ook over 3 decks, bevinden zich 5 zwembaden, fitness , spa, alle soort activiteiten van tennis tot golf, weer een 6 tal restaurants, 4 bars en een nachtclub. We lopen iedere dag op die manier een flink aantal km en nemen ook nog eens de trap. Overal fijne stoelen,  terrassen, ligbedden, De hele dag, kan je  taartjes en andere lekkernijen eten. Van het ontbijt, loop je door naar de lunch, afternoon tea, diner en  dan kunnen wij ook nog sandwiches bestellen in onze “hut” voor het slapen gaan.
Al deze luxe wordt gebracht met een grote glimlach. Doordat er zoveel keuze is ,is het nergens  echt massaal, ondanks dat we hier met nog 4000 andere gasten zitten. Het personeel komt overal vandaan, veel uit de Filippijnen en Oost Europa, maar ook  uit Zuid Amerika. De gasten zijn eveneens zeer gemêleerd, vooral Amerikanen ,Canadezen en Japanners. We hebben geen  andere Nederlanders ontdekt.
Het  internet gaat via de satelliet , is langzaam en reten duur .
We gaan zien of we aan wal een Internet-Café kunnen vinden anders skippen we de foto’s voorlopig.

Santiago

Chili

Inca’s, Spaanse overheersing, Salvador Allende, Pinochet, Isabel Allende, een vreselijk schrikbewind in de jaren 70, zo maar wat losse flodders, die je te binnen schieten wanneer je een reis plant naar dit land in Zuid Amerika. De Spaanse conquistadores veroverden dit gebied in de 15e eeuw op zoek naar goud. Een illusie zou later blijken. Columbus en Magellan brachten vooral ziekten en verderf. In sommige gebieden stierf 90% van de Indiaanse bevolking aan de pest. Bij de verkoop van landrechten door de Spaanse kroon, om de dure expedities te financieren, werden de oorspronkelijke bewoners als slaaf bijgeleverd, waardoor de verhoudingen al snel op de tocht kwamen te staan.
In 1818 werd Chili onafhankelijk. De kopermijnen ,uitgebreide landbouwgronden en havensteden zorgden voor veel welvaart. Er werden een aantal oorlogen met Peru en Bolivia gevoerd om de landgrenzen wat op te rekken. Aan deze welvaart kwam vrij plotseling een einde aan het begin van de 20e eeuw door de opening van het Panama-kanaal en de eerste wereldoorlog .De navolgende jaren kenmerkten zich door onrust en grote sociale tegenstellingen . De roep om een sterke man was een telkens terugkerend fenomeen. In 1970 werd Salvador Allende tot president gekozen. Hij heeft de kopermijnen genationaliseerd, 20.000 km landbouw gebied geconfiskeerd voor herindeling en , enorme salarisverhogingen gegeven aan de arbeiders. Dit alles veroorzaakte een enorme chaos en Allende benoemde generaal Pinochet als leider van het leger. Binnen 3 weken na zijn benoeming pleegde Pinochet zijn coup en Allende zelfmoord.Er volgde een schrikbewind.Politieke partijen werden verboden, dissidenten opgesloten, een avondklok werd ingesteld. Veel mensen werden geëxecuteerd of zijn verdwenen.Diegenen die konden vluchtten waren in veel gevallen ook niet veilig. Buiten de grenzen werden ook mensen vermoord. Toch schijnt hij het land op orde gekregen te hebben.Hij geloofde in de vrije markt economie, elimineerde teveel overheidsbemoeienis en privatiseerde de gezondheidszorg en de pensioenen. De economische opleving stelde hem in staat tot 1989 aan te kunnen blijven.
Wij kwamen aan in Santiago, de hoofdstad, om 3.00 in de nacht na een monstervlucht van 17 uur. Het is nl. niet zo gemakkelijk om uit Paramaribo weg te komen naar de rest van Zuid Amerika.
We vlogen via Aruba en Panama. Slechts 1 dag hadden wij in Santiago voordat wij naar de Cruiseboot zouden gaan. Een uitgebreid en slim programma was daarom bedacht om een mooie indruk te krijgen van deze oude koloniale stad. Wij zouden beginnen met een hop on and off bus. Het beroemde O’Higgins park, Plaza d’Armas, waar alle prachtige interessante gebouwen staan. We hadden een goede plattegrond, er is een prima metro netwerk en busservice, maar…….. de Paus bracht een officieel bezoek aan Chili, te beginnen in Santiago en alles was dicht en afgesloten. We zijn via kruip en sluiproute’s uiteindelijk in de buurt van de Plaza d’armas gekomen. Daar stonden duizenden mensen in de brandende zon te wachten om een glimp van de Heilige Vader op te vangen Wij hebben dit met verbazing bekeken. Honderden priesters en nonnen, die uren in rijen stonden te wachten tot ze eindelijk door de controle mochten om op het plein te staan, ook nog eens talloze verkopers van prullaria met beeltenissen van de paus. Wij hebben hem zijne Heiligheid niet gezien maar wel een levensgrote foto van hem op bordkarton.(foto)

Kindertehuis De open poort.

Kindertehuis Open Poort

En dan is er ook weer een eind gekomen aan onze bezoeken aan het kindertehuis,waarvan
de Poort letterlijk altijd open staat, voor iedereen. Wij komen op de fiets aan sjesen, de grotere meisjes pikken onze fietsen om een rondje te rijden met liefst  iemand achterop en wat andere kinderen en honden er achteraan rennend.
We lezen en rekenen nog steeds met de  kleinere kinderen, maar tussendoor is de persoonlijke aandacht het  belangrijkste . Ze vinden het lekker om over je velletje te aaien en mijn kippevleugels  zijn reuze aantrekkelijk, die worden heel wat heen en weer gezwaaid.
We hebben pannenkoeken voor ze gebakken of liever, ze moesten en zouden het zelf doen . schorten om en van alles teveel in de pan, dus het waren enorm dikke dingen, maar er werd toch voor gebeden en iedereen at ervan of het heerlijke koekjes waren.

Buiten het regelen van het “grote gezin” binnen de Poort, worden er ook veel gesprekken gevoerd door “ vader”  Gilliano buiten de Poort. Deze week was er een jongetje weggelopen naar zijn tante, waar zijn oudere broers woonden. Zijn moeder was met een nieuwe vriend  naar Paramaribo vertrokken . Na een paar dagen had de tante er genoeg van en de jongen werd voor de deur als een pakketje  afgeleverd . Zulke dingen worden niet getolereerd. Kost veel tijd en gesprekken om tot een “oplossing” te komen.

Op het terrein is een nest jonge poesjes afgeleverd, dus niet alleen een opvang voor kinderen, maar ook voor dieren. De poesjes worden vertroeteld en verzorgd. Als ze moeten poepen wordt er gekeken of de kleine katjes het toedekken, anders wordt het gelijk opgeruimd door de kinderen.
Tijdens ons verblijf  worden een aantal projecten gerealiseerd, door de specialisten  gefinancierd. Alles wordt door de oud bewoners en oudste kinderen zelf gebouwd en uitgevoerd.
Er wordt een naaiatelier gebouwd .We hebben de eerste steen gelegd voor  een kringloopwinkel.
De kosten zijn alleen de materialen. Zo hopen ze wat geld te kunnen genereren , want alles  is afhankelijk van giften. Er  is verf gekocht voor speeltoestellen die wat aan het roesten waren  en één van de jongens met artistieke aspiraties heeft de glijbaan en schommels in prachtige kleuren geschilderd met strepen en sterretjes. Een ander project : zwemles  . De eerste vier hebben afgezwommen en nu zijn er liefst tien bezig. Het zijn  korte lijntjes, we konden met eigen ogen gelijk de resultaten zien., voor ons een  kleinigheid, voor hen een enorme impact .
Bij het afscheidsbezoek stonden een aantal kinderen ons op te wachten. Wij moesten gaan zitten en er werden liedjes voor ons gezongen. Wij kregen een kaart van één van de meisjes, die in het begin nooit een woord zei.  Wij werden bedankt . Er stonden ook twee hoofdjes op getekend met tranen, wij zouden ook verdriet krijgen, als we weggingen,leerzaam op je oude dag.
Wij blijven ze volgen , in december zijn we weer terug in Nickerie en de Open Poort.

V A W (Van Alles Wat) II

Surinaamse zegswijzen:

-“Wandelen” betekent in Suriname niet een beetje lopen, maar zo maar wat doen, God mag weten wat.

- “Hosselen” is misschien iets minder onschuldig, het is ritselen om je kostje te verdienen, niet persé allemaal legaal

-“In beraad zijn” betekent gewoon: we staken! Een pakketje uit Nederland kwam maar niet aan ,telefonische navraag leverde steeds op : “we zijn in beraad”.

-“ tot stemming” als antwoord op : hoelang zijn jullie vanavond open? de mensen blijven zitten, zolang de stemming erin zit.

Plastische omschrijvingen;

We willen wat beelden van hier laten zien kijk dus even naar de foto's, nog 2 dagen ,dan gaan we weg. Eerst overal afscheid nemen. Natuurlijk gaat dat gepaard met eten….. met de zusters van de afdeling, de poli (foto), collega’s en assistenten.

Deze week weer eens uitgebreid gefietst, een gedeelte van de tocht zelfs met de politie- mountainbikers op training (foto). Dat was wel even extra zweten! Ook met hen een drankje gedaan in “het Haagse Hoekje”, een restaurantje van een Haagse Surinamer. Het staat precies op de punt van de zeedijk waar clandestien kleine bootjes op en neer gaan naar Brits Guyana. (foto’s). De 20 mountainbikes zijn trouwens een presentje van de Rotterdamse politie . Ook het politiebureau is betaald door de gemeente Rotterdam en ingewijd door Opstelten, met dank. De tocht langs de Zeedijk en door de polders heeft een Nederlands tintje . Diverse sluisjes, die het overtollige water afvoeren en met de hand bediend worden (foto)en ook De Zeedijk zelf zijn rond de jaren veertig gebouwd door ingenieurs uit Delft. Nickerie , vroeger Nieuw Rotterdam , is tweemaal overstroomd , opgegeven en vervolgens in het binnenland opnieuw opgebouwd, vandaar de officiële naam Nieuw Nickerie.

In Nickerie staan verschillende ministeries , meestal in zeer slechte staat, maar rijkelijk bemand. Er is ook een rechtszaal. Als er zitting is, meestal kleine zaken, is de hele straat afgezet, geen idee waarvoor, want er is geen politie te zien (foto).

De tijd dat wij hier zitten, heeft onze straat een hond geadopteerd ,Frits, een echte straathond dus. (foto)Het gekke beest rent s’ avonds met ons mee naar het restaurant, wacht op de laatste fietser, rent weer vooruit naar de eerste fietser, wij bang dat hij onder een auto komt, maar tot nu gaat alles goed. Hij blijft buiten wachten op de doggy bags. Die moet hij wel delen met enkele dakloze verslaafden die ons ook steevast volgen, daar hebben we maar geen foto van gemaakt.

Twatwa's, Pikolets en Rootie's.

Twatwa’s, Pikolets en Rootie’s.

Hier in Suriname kom je ze regelmatig tegen: mannen wandelend of op de fiets met een kooitje met daarin een heel klein vogeltje . Een heel bijzonder gezicht ,zoals de vogeltjes gekoesterd,vertroeteld en overal mee naar toe worden genomen. Er bestaan heuse wedstrijden, waarbij de zangkwaliteiten getest worden door scheidsrechters. We zijn iedere zondag vroeg opgestaan in de hoop zo’n wedstrijd mee te maken. Niemand kon ons vertellen, of de competitie plaats zou vinden en iedere keer kregen wij als antwoord: “ misschien volgende week”. Gisteren, was onze laatste zondag hier en zowaar… op het centrale plein overal mannen met kooitjes, die of op de auto stonden of aan een meegebrachte paal hingen. Maar geen wedstrijd. Eindelijk hoorden wij, dat de wedstrijden eind januari beginnen. Nu start het “trainen” .

De Rootie’s zijn de kleinste vogeltjes en komen in een klasse uit waar ze 10 minuten tegen elkaar moeten zingen. De grotere ,de Twatwa’s en de Pikolets , krijgen 15 minuten. De voorbereidingen zijn uitermate interessant. Zangvogels zijn monogaam ,dat kun je niet altijd van de eigenaren zeggen. De pop is het vrouwtje . In de vroege ochtend van de zangwedstrijd laat de eigenaar de wedstrijdvogel in zijn kooi met een doek erover, suggererend, dat het nog nacht is. De pop zingt er echter al lustig op los. Het mannetje hoort dat en is verward, dat zij wel, maar hij niet het licht ziet. Dat naait hem behoorlijk op. De eigenaar gaat dan met het koppel, hij zit nog steeds in het donker, naar de wedstrijd. Zij zingt rustig door, hij wordt steeds meer opgewonden en zij wordt dan weggehaald voordat zijn doek eraf gaat. Als het goed is komt er dan, op het moment suprême, zodra hij het licht ziet, een waterval van “slaten” los. Dit is de theorie. In de praktijk zijn de vogeltjes nogal snel afgeleid, niets menselijk is zo’n vogeltje vreemd. Zo mogen er rond het veld geen popjes zijn, die moeten in de auto blijven. De Twatwa’s zijn duur, wel 1500 euro. De mannen, die wij gisteren spraken, hebben eigen broedsels die ze trainen en soms verkopen.

Het is om zeven uur s ’morgens al heel gezellig op het plein, iedereen is lekker aan de babbel .Op de markt ernaast zitten de basisartsen en co-assistenten aan de zoute soep na de zaterdagnacht te hebben doorgehaald in de lokale disco . Intussen komt er een vrachtwagen met twee bewakers met grote geweren en 10 gevangenen ,die het plein brandschoon vegen, want zaterdagavond zit half Nickerie hier te chillen met natuurlijk een hoop eten, drank en muziek.

Mooi toch.

Pagara

Pagara

Een magisch woord in Suriname rond oudjaar. Geen idee wat het betekent. Het klinkt Spaans, iets met betalen, zou het een bonus kunnen betekenen aan het eind van het jaar? Geld speelt op het ogenblik een grote rol. Sommige bedrijven hebben de werknemers al een aantal maanden geen loon betaald. Het ziekenhuis in Paramaribo kan het loon over december niet betalen. De extra kerstbonus voor ambtenaren van srd 100,-- [$ 12,50] dreigt er ook al bij in te schieten!

De Pagara-estafette is een kilometers lang lint van bommetjes, dat afgestoken wordt op Oudejaarsdag op het grote plein in het centrum, waar ook de markt en voetbalvelden zijn. Rondom staan allemaal auto’s geparkeerd met de achterklep open, vol met luidsprekers [zie foto] keiharde muziek, eten en drank . Tussen deze bermtoeristen die elkaar natuurlijk allemaal kennen en tegen elkaar opbieden in harde en nog hardere muziek, loopt iedereen vrolijk te slenteren in afwachting van de vrachtwagen vol met dozen [made in China] met knallers, betaald door de diverse winkeliers. Dit jaar wat minder vanwege de crisis. De linten worden uitgerold door de brandweer. Precies om 17.00 uur wordt de lont ontstoken en dan breekt er een oorverdovend lawaai uit, enorme rookwolken, knetterende bommetjes, rood papier vliegt door de lucht, de keiharde muziek blijft maar stampen, wat een belevenis. Iedereen houdt de handen op de oren, het is echt een hels lawaai, maar wel het hoogtepunt van het jaar. De halve politiemacht was zo ongeveer aanwezig, een groot gedeelte op de mountainbike, voor en langs het lint rijdend om het publiek op een redelijke afstand te houden. Brandweermannen met kleine brandspuiters liepen ook mee om eventuele uitschieters te blussen. Geen speciale brillen gezien, maar een hoop gezelligheid. (foto en video’s)

Jammer genoeg werd op de terugweg een van ons groepje aangereden, de fiets flink in de kreukels. In no time was de andere helft van de politie, ter plekke, twee politiewagens, drie motoragenten en nog een paar op de mountainbike, met de ambulance naar het ziekenhuis en drie doktoren …. er achteraan op de fiets, dat zal je nooit meer meemaken. s’ Avonds geen feestje voor haar. De oudejaarsavond op ons balkon werd trouwens toch een onderonsje voor de “ witte weduwen “, omdat de een na de andere dokter naar het ziekenhuis moest voor een spoedgeval.

S’nachts om 12 uur wordt er enorm veel vuurwerk afgestoken, het begint eigenlijk al dagen ervoor. Niet een paar armzalige vuurpijlen, maar enorm groots in allerlei kleuren uitwaaierend. Net voor 12 uur kwamen de chirurg en anesthesist weer terug, die nog even een operatie hadden gedaan. , Vanaf ons balkon met oliebollen, appelflappen, salades, maar ook de saté, loempia’s, slechts in ons shirtje, hebben we het nieuwe jaar ingeluid. De volgende dag heel stoer met unox muts het zwembad in.

Kerst 2017

Niet de eerste keer voor ons, dat wij Kerst vieren in de tropen. Van 1978 tot 1981 woonden wij op Curaçao en vierden we Kerst met de andere Macamba’s [zo worden daar de Nederlanders genoemd].Dit keer begon onze kerst met een kaart van de president per koerier bezorgd.

Kerstavond waren wij uitgenodigd in het Kindertehuis . Wij hadden die week al gezien dat er allerlei dansjes en zang werden ingestudeerd, dus wij dachten: een avondvullend programma…. tussen de schuifdeuren, maar tot onze verbazing en ook een beetje gêne , werden we welkom geheten door Gilliano en Rachel in mooie avondkleding . De kinderen waren allemaal in mooie jurkjes gestoken en overhemden met een strikje, snel s ’nachts in elkaar gezet door Rachel en haar zus. Het podium verlicht, overal ballonnen en zijden lappen met sterren opgehangen. Een overweldigende belevenis van christelijke gebeden, eindigend met een groot applaus voor God. Stille Nacht, Heilige Nacht begeleid door drum en synthesizer, swingend optreden van de kinderen op harde beat. [zie foto]. Tussendoor een doordraaiende evangeliste uit de Bijlmer, die ons als bonus een paspoort naar de hemel gaf…Tussendoor liepen de grotere kinderen van het huis rond met soep, saté , pom en rijst, zoetigheden en drankjes. Een bijzondere ervaring. Na 3 uurtjes, nog een keer Stille Nacht gezongen, zwaaiend met kaarsjes. Daarna ging de band pas echt los en werd er uitbundig gedanst.

Eerste Kerstdag verzorgden wij een ontbijt : Kerstbrood met dik boter, een eitje , chocolademelk en veel vers fruit dat zij weinig krijgen omdat het relatief duur is. Alle kinderen zaten klaar, wij uitdelen, niets werd aangeraakt, Jacques moest eerst het Kerstverhaal lezen, bidden, hardop en toen pas aanvallen [zie foto’s].

S ’avonds zijn wij gaan eten met alle specialisten en assistenten in het duurste restaurant van Nickerie. Op weg daar heen, met de fiets, waren wij een levende kerstversiering: 20 achterlichtjes. Vlak voor het restaurant moesten de gynaecoloog en de anesthesist afslaan naar het ziekenhuis voor een kindje dat maar niet geboren wilde worden. Zij kwamen na het diner pas weer bij ons aan. Er was toch nog een kerstkindje met de keizersnee geboren.

2^de Kerstdag zijn de mensen hier wel vrij, maar plots kwam toch de vuilnisman langs. Hier in de straat, de Girjasinghweg [door de assistenten, de geriatrische weg genoemd] is aan het eind een voetbalveld en daar wordt nu een toernooi gespeeld, keiharde muziek, veel mensen, eten, eten en af en toe een stortbui. Die laatste kwam ons goed uit, want we hebben al een paar dagen geen water, en zo kunnen we toch nog douchen.(zie foto)

Bijzondere Kerst. Intussen zitten we weer fris en fruitig op het balkon, het water stroomt weer.

Biki Pan

Bigi Pan (grote lagune) is een schitterend natuurgebied, vlakbij Nickerie 68.000 ha groot, bestaande uit kreken, mangroves, natte en droge moerassen van gemengd zout en zoet water. Een rijke voedselbron voor meer dan 100 vogelsoorten , die vanuit het koude noorden hier komen overwinteren. Een van de mooist gekleurde vogels is de Rode Ibis (foto).Het gebied is ook rijk aan vissen en reptielen…… dat hebben we gemerkt, er sprong opeens een grote waterslang in de boot (en wij eruit).

Hier moesten wij dus beslist naar toe, niet zo gemakkelijk, want Jacques en ook de andere specialisten werken hier 24/7 en vanuit het natuurgebied ben je niet een twee drie in het ziekenhuis, maar de internist wilde wel even waarnemen...

Op een zaterdag, geen poli, s’morgens om 7 uur vertrek, samen met Ellen en Han, de radioloog en zijn vrouw , en zijn hoofdlaborante Danielle met haar 2 kinderen . Meestal ga je met Stephanie een officiële gids met een lodge op Biki Pan, maar zij was al twee weken niet bereikbaar. Via via kwamen we aan een “alternatief “.

We hadden een afspraak gemaakt met Gregory , op een plekje ergens langs de rivier ,waar de boot zou liggen die ons erheen zou brengen. Tja de weg is lang en de rivier ook en na een aantal telefoontjes en eindeloos heen en weer rijden , bleek dat Gregory zich verslapen had en na 2 uurtjes… toch kwam opdagen, zonder motor van de boot, zonder benzine, zonder proviand. Wij waren ondertussen opgegeten door de muggen.

Uiteindelijk was alles en iedereen aanwezig en wij varen, bootje wel wat klein en opgevouwen tussen koelboxen, staken we eerst de Nickerie rivier over, heel erg breed en wat stroming, maar ook die hindernis genomen. Er is een kanaal van 7 km gegraven naar de lagune, afgesloten van de Nickerie rivier door een dijkje , daar ligt een soort van rails op. Wij moesten daar uitstappen, de boot gaat dan naar achteren en komt in volle vaart aanvaren, je krijgt een soort James Bond gevoel, vliegt dan tot halverwege de helling en moet er verder door ons overheen getrokken worden (zie video) Maar dan, waan je je in een andere wereld, zwermen witte reigers vliegen voor je uit, aapjes slingeren van tak tot tak, allerlei andere bijzondere vogels hoor en zie je, mooie kleine meertjes met een bijzondere weerspiegeling, omdat er hier altijd bijzondere luchten en wolken te zien zijn, daartussen de rode Ibissen , kardinaalrood door het eten van garnalen en natuurlijk hele kolonies flamingo’s werkelijk schitterend. (zie foto’s)

Na een uurtje varen, kom je op de grote lagune, de Bigi Pan en daar zouden wij op 1 van de lodges een tijdje verblijven, gaan vissen en dan barbecueën. Die lodges verschillen van basic tot zeer basic en wij voelden hem al aankomen, zeer basic dus, maar wij zouden toch niet overnachten. Alles uitgeladen op het plankier, toen bleek, dat de Gregory de sleutel “vergeten” was, maar hier in Suriname is voor bijna alles een oplossing, een plank losgetrokken en via de buitenkant, eng, eng, eng ons er tussen het hekwerk door gewurmd. Bij mij stokte het bijna, maar door eerst mijn ene borst en daarna mijn andere borst te manoeuvreren, lukte het wonderwel,(zie foto) alleen Danielle is wat aan de maat dus die bleef buiten. We zijn eerst gaan vissen. We plantten een net tussen twee stokken en jaagden de vissen erin via een omtrekkende beweging . In no time hadden we zo zeker vijftig vissen te pakken.In de lodge werden ze gebakken . Helaas hadden we geen bordjes of bestek, dus moesten we even jongleren als ze uit de kokende olie kwamen. Ze smaakten overigens prima en al met al was het natuurlijk een unieke en ook hilarische belevenis. Op de terugtocht, zag ik oa een prachtige groene vogel en vroeg wat dat was, antwoord van de “gids”… een vogel.

Opeens stond Jacques rechtop in de boot, waardoor we bijna omsloegen, een slang van een meter sprong zo maar in de boot en kronkelde alle kanten op. Rustig maar, volgens Gregory een waterslang, die geen kwaad kan.

“ A good story is never too expensive.” Dit was niet expensive en we hebben enorm de slappe lach gehad, kortom een prima dag. Volgende keer toch maar met Stephanie, haar telefoon was in het water gevallen bleek later. Dit is Suriname……